Datowanie kościoła na okres średniowieczny, przeprowadzane jest w dotychczasowej literaturze głównie na podstawie analizy substancji budowlanej i form . W materiałach źródłowych bowiem informacje o świątyni w lubniewickiej uchwytne są dopiero od schyłku XVII wieku . Stan ten spowodowany jest faktem, iż dokumenty dotyczące okresów wcześniejszych uległy zniszczeniu w czasie pożaru miasta w 1637 roku . Na średniowieczny okres budowy świątyni wskazują również znane z historii i potwierdzone źródłowo fakty z przeszłości miasta . Wg. Rachela, niemieckiego historyka, na murach kościoła miała znajdować się data 1258 r, z czego by wynikało, że parafia w Lubniewicach mogła istnieć już w pierwszej połowie XIII wieku . Nie wiadomo jednak, czy autor odczytał ową datę prawidłowo, bowiem przez innych historyków fakt ten nie został odnotowany . Ponadto mury zachowanej do dziś budowli, są bez wątpienia późniejsze, a więc data mogła być jedynie przeniesieniem i utrwaleniem tradycji. Formy kościoła, charakterystyczne dla far miejskich, zdają się świadczyć o tym, iż został on zbudowany w okresie kształtowania się miejskiego charakteru osady, czy też lokacji miasta . Dokument lokacyjny dla Lubniewic niestety jednak nie jest znany, stąd nie wiadomo dokładnie kiedy rangę miasta otrzymały.

Fundatorem kościoła, będącego aktualnie p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej, był Adam von Waldow. Kościół został zbudowany w stylu barokowym, murowany i od razu otynkowany. W 1770 r. nadbudowano drewnianą wieżę, a w roku 1906 obiekt przeszedł gruntowny remont. Kościół jest nieduży, prawie kwadratowy, a jego wnętrze jasne i skromne. W świątyni zachował się barokowy ołtarz, a charakterystyczne empory zachowały się w formie szczątkowej, czyli prospektu organowego nad wejściem do kościoła. XVIII – wieczna tablica herbowa rodu von Waldow, pochodząca z tej właśnie świątyni, trafiła do Muzeum Lubuskiego w Gorzowie Wielkopolskim.

Prawdopodobnie już w średniowieczu w Miechowie istniał kościół. Świadczyć o tym mogą dane o uposażeniu plebana. Najwcześniej znaną świątynią miechowską był (wg księgi Słońskiej) drewniany kościółek, wybudowany w 1665 roku. Obiekt ten został odnowiony w 1738 roku po zniszczeniach wywołanych uderzeniem pioruna. W 1782 roku świątynia ta, będąca wówczas filią parafii protestanckiej w Żubrowie, nie miała duchownego. Księgi parafialne prowadzone były od 1778 roku. Patronem świątyni było wówczas państwo pruskie. W latach 1862 – 64 wzniesiono nowy kościół w stylu neogotyckim. Po II wojnie światowej obiekt poświęcony został jako świątynia katolicka w lutym 1946 roku. Początkowo był to kościół p.w. Matki Boskiej z Lourdes, a następnie p.w. św. Jana Chrzciciela. Wkrótce potem odbudowano zniszczony hełm wieży (pierwotnie miał on formę strzelistą). Wyposażenie kościoła – zniszczone częściowo w czasie wojny – uzupełniono elementami przywiezionymi przez mieszkańców Miechowa ze Smykowiec, położonych w okolicach Tarnopola. Na początku lat 50-tych zmieniono częściowo organizację wnętrza świątyni.